Στην εποχή μας η ανατροφή των παιδιών έχει αλλάξει. Όπως όλα τα πράγματα τείνουν προς το πολυπλοκότερο.
Οι περισσότερες σύγχρονες μητέρες θα ‘’googlαρουν’’ σχεδόν κάθε μέρα για κάποιο θέμα που αφορά το μεγάλωμα των παιδιών τους. Η ανάγκη για απαντήσεις τρέφεται από το απέραντο δίκτυο πληροφοριών που βρίσκεται στο χέρι τους.
Συχνά όμως ακούμε και το «μην διαβάζεις στο Internet».
Γιατί; Αναρωτηθήκατε;
Πολλές φορές το ιντερνέτ δεν θα αποτελέσει σύμμαχο μας, αλλά συνήθως το αντίθετο. Θα αυξήσει το αίσθημα αμφιβολίας και θα διεγείρει το άγχος.
Καθημερινά παρακολουθώ να ξεπετάγονται πολλά ‘’family sites’’ και μαμαδίστικες ομάδες σε Facebook!
Τα περισσότερα από αυτά καταπιάνονται σχεδόν με όλα, θέματα υγείας, διατροφής, διασκέδασης, ψυχαγωγίας και ψυχολογίας.
Οι μαμάδες εκεί, συχνά, καταφεύγουν αναζητώντας έξυπνα tips και συμβουλές ειδικών, ανταλλάσσουν πολλές φορές τις εμπειρίες τους με άλλες μαμάδες και μαζί με αυτά συχνά κερδίζουν κουπόνια / δώρα, προσκλήσεις και προσφορές.
Όλα αυτά είναι θεμιτά φυσικά, και τις περισσότερες φορές βοηθούν την νέα μαμά.
Το διαδίκτυο είναι αυτό που λέει, ένα απέραντο δίχτυ πληροφοριών ακριβώς κάτω από το κλικ του ‘’ποντικιού’’ μας.
Υπάρχει όμως μια γραμμή, μια γραμμή που καλό είναι να μάθουν να την αναγνωρίζουν όταν την περνούν. Μια γραμμή που χωρίζει την ενημέρωση/ πληροφόρηση από την εξειδικευμένη γνώση. Μια γραμμή που θα κρατήσει μια μητέρα ασφαλή και θα την βοηθήσει να κατανοήσει πότε χρειάζεται τη γνώμη του ειδικού, και όχι να παρασυρθεί σε έναν κυκεώνα πληροφοριών που ίσως οδηγήσουν στην έξαρση ενός ανεξέλεγκτου άγχους/αγωνίας/φόβου/αμφιβολίας.
Μετά την γραμμή αυτή, όλα τα «καλά» παύουν να λειτουργούν υποστηρικτικά και βοηθητικά, στρέφονται ενάντια στην μαμά, την μπερδεύουν, την κάνουν να αμφισβητεί και να χάνει την εμπιστοσύνη στον εαυτό της και στο υποστηρικτικό της δίχτυ, δηλαδή τους ειδικούς που έχει επιλέξει να την συντροφέψουν στην ανατροφή των παιδιών της.
Φυσικά, το πιο επικίνδυνο σε όλο αυτό είναι τα θέματα που άπτονται της ιατρικής, της ανάπτυξης και της ψυχοπαθολογίας, ειδικά όταν οι μαμάδες προβαίνουν σε αυτο-διάγνωση.
Η Google η ίδια μας ενημερώνει πως κάθε χρόνο οδηγεί εκατομμύρια ανθρώπους στον γιατρό, μετά από μια άλλοτε μικρή κι άλλοτε μακρά αναζήτηση των συμπτωμάτων τους στο ιντερνέτ.
Οι online αναζητήσεις πιθανότατα να αλλοιώσουν την διαγνωστική διαδικασία, και αυτό γιατί αυτό που θα βρουν οι μαμάδες στο ιντερνέτ μπορεί να υπονοεί σπάνιες ή και θανατηφόρες καταστάσεις, μια πληροφορία που με την σειρά της θα πυροδοτήσει νέα “συμπτώματα”.
Για παράδειγμα ψάχνεις στο Google για “ερεθισμένο λαιμό” και μπορεί να καταλήξεις σε περιγραφές για καρκίνο του οισοφάγου. Αναπόφευκτα το άγχος θα χτυπήσει κόκκινο.
Τα τελευταία χρόνια κυκλοφορεί μια νέα λέξη που περιγράφει το φαινόμενο αυτό, η λέξη “Cyberchondria”, που εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 2001.
“Το διαδίκτυο έχει την δυνατότητα να αυξάνει τα άγχη και τις φοβίες των ανθρώπων που έχουν ελάχιστη ή και καθόλου ιατρική εκπαίδευση, ειδικά όταν στην μηχανή αναζήτησης δίνεται ο ρόλος του διαγνώστη -ιατρού”. Μας λένε οι ειδικοί μιλώντας για την ‘’cyberchondria’’.
Στην παρακάτω λίστα αναφέρω όσα χρειάζεται να έχουν οι μαμάδες στο μυαλό τους έτσι ώστε να αναγνωρίζουν πότε περνούν αυτήν τη διαχωριστική γραμμή:
- Το Internet συνήθως υπερβάλλει. Οι σελίδες προσπαθώντας να είναι περιεκτικές εμπεριέχουν όλα τα συμπτώματα από τα πιο ελαφριά έως και τα πιο σοβαρά. Πραγματικά είναι πολύ δύσκολο να ξεχωρίσει κανείς αν ένας βήχας που επιμένει, αντιστοιχεί και σε μια πολύ σοβαρή ασθένεια! Επίσης αν ψάξουμε σε κάποιο forum ή fb συζήτηση πιθανότατα θα βρούμε κάποιον που είχε έναν γνωστό που ο βήχας τον οδήγησε σε μεγάλους μπελάδες. Άνθρωποι έχουν χάσει τον ύπνο τους και μόνο στην υποψία πως έχουν κάτι σοβαρό, ακόμα κι αν τελικά αποδειχθεί πως ήταν κάτι ασήμαντο.
- Δεν βοηθάμε τον γιατρό (καθόλου όμως). Πολύ συχνά στο γραφείο μου έρχονται άνθρωποι που μου ανακοινώνουν τι έχουν οι ίδιοι ή τα παιδιά τους μετά από μια αναζήτηση στο web. Στην πραγματικότητα όμως αυτό που θα βοηθήσει είναι μια αναφορά στα συμπτώματα και όχι μια έτοιμη διάγνωση. Η εμπιστοσύνη στον ειδικό είναι πολύ σημαντική και ανθρώπινη υπόθεση, κανένα μηχάνημα όσο έξυπνο και αν είναι δεν βοηθά όταν παρεμβαίνει.
- Προσοχή στις θεραπείες. Το να ακολουθήσουμε μία θεραπεία από το Internet χωρίς να έχουμε καν μια προσωπική, επίσημη διάγνωση/γνωμάτευση είναι μία από τις χειρότερες ιδέες. Επίσης όταν πιθανόν έχουμε καταλήξει σε λάθος συμπέρασμα θα προσφέρεται και μια λανθασμένη θεραπεία.
- Θεωρητική διάγνωση. Καμία διάγνωση δεν μπορεί να γίνει βασιζόμενη σε κάποιες επιλεγμένες θεωρητικές γνώσεις που προσφέρει το διαδίκτυο. Εξάλλου ο άνθρωπος είναι μια εξαιρετικά περίπλοκη μηχανή, και κάθε φορά ο ειδικός προσαρμόζει την διάγνωση με βάση τα συμπτώματα, το ιστορικό αλλά και το γενικότερο πορτρέτο του ασθενή.
- Αυτοδιάγνωση. Σίγουρα ακόμη και οι ίδιοι οι ειδικοί όταν αφορά τους εαυτούς τους και όταν τους απασχολεί κάτι, ακόμη και αν είναι του δικού τους πεδίου, θα συμβουλευτούν έναν συνάδελφο. Είναι ξεκάθαρο πως η συναισθηματική εμπλοκή δεν είναι καλός σύμβουλος στην αναζήτηση της πηγής μιας δυσκολίας.
- Αξιοπιστία. Σε έναν αχανή κόσμο όπως αυτό του διαδικτύου πόσο εύκολο είναι να ελέγξουμε την αξιοπιστία της πηγής που διαβάζουμε; Το διαδίκτυο είναι ελεύθερο, κανείς δεν το ελέγχει, γράφει οποιοσδήποτε ότι θέλει. Ο καθένας μπορεί να έχει ένα site ή μια ομάδα. Δεν είναι εύκολο να ξεχωρίσουμε αν όσα γράφονται είναι αξιόπιστα.
Αν το σκεφτείτε ακόμη και σε απλά πράγματα μπορεί να σχηματίσετε λάθος οπτική. Αν για παράδειγμα ρωτήσετε να σας προτείνουν μια παιδική ταινία να δείτε οικογενειακώς, και 30 σχόλια να διαβάσετε, μπορεί όταν την δείτε να μην ταιριάζει σε εσάς.
Φυσικά κανείς δεν θα πάθει τίποτα εάν την δει.
Στα θέματα όμως ανατροφής δεν μπορούμε να ακολουθήσουμε την ίδια τακτική.
ΕλίναΤρωγάδα
B.Sc. Ψυχολόγος Ψυχοθεραπεύτρια
Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας παιδιών , εφήβων ενήλικων
τηλ. Επικοινωνιας
6978268826
2261020781