Σήμερον έρχεται ο Χριστός ο επουράνιος θεός. Εν τη πόλει Βηθανία
Μάρθα κλαίει και Μαρία. Λάζαρο τον αδελφό της
τον γλυκύ και καρδιακόν της. Και τη μέρα την Τετάρτη κίνησε ο Χριστός για
να ‘ρθει. Τότε εβγήκε η Μαρία έξω από τη Βηθανία και εμπρός του γονατίζει
και τα πόδια του φιλεί. -Αν εδώ ήσουν, Χριστέ μου
δεν θα πέθαιν’ ο αδελφός μου…Και του Χρόνου , χρόνια πολλά!!!
Αυτά ήταν –όσο μπορώ ακόμα να τα θυμάμαι τα κάλαντα που λέγαμε το
Σάββατο του Λαζάρου-… Γέμιζε ο Ζαγαράς τα χρόνια εκείνα από παιδικές
φωνές που έβγαιναν για τα κάλαντα του Λαζάρου…τα τόσο υποβαθμισμένα
πιά…σπάνια συναντάς το Σάββατο του Λαζάρου παιδιά με ψάθινα καλαθάκια
να λένε τα κάλαντα…τα χρόνια εκείνα που εγώ μεγάλωνα στον Ζαγαρά
δηλαδή δεκαετία του 1970 και εντεύθεν , κορίτσια αλλά και αγόρια με τα
΄΄ καλά΄΄ τους ρούχα και τα καλαθάκια στολισμένα με βιολέτες, πασχαλιά
και πανσέδες βγαίναμε και λέγαμε τα κάλαντα …γυρίζαμε από σπίτι σε σπίτι
ξεκινώντας από τους συγγενείς που μας περίμεναν και κατόπιν στην λοιπή
γειτονιά…το αντίτιμο ένα ή δυο αυγά και λίγες δραχμές…αυτό ήταν τότε το
νόμισμα…περιμέναμε να μαζέψουμε τα δικά μας χρήματα για να πάρουμε
κάτι που μας έλειπε και δεν θέλαμε να επιβαρύνουμε τους γονείς
μας…ξεκίναγα λοιπόν τότε από το σπίτι του παππού μου Καρβούνη, ύστερα
στους θείους(αδέλφια του μπαμπά μου) και αφού ΄΄ εξαντλούσα ΄΄ την
γειτονιά των Καρβουνέων, σειρά είχε η γειτονιά των Κορογιαννέων(το σόι της
μάνας μου) …τι όμορφα χρόνια, με άρωμα και γεύσεις και γλυκιά προσμονή
για την Ανάσταση…γιατί τότε είχε νόημα η Μεγάλη Εβδομάδα και η
Ανάσταση στον Άγιο Νικόλαο…
Στην μνήμη μου έρχονται αχνές εικόνες
…λευκές κάλτσες μέχρι το γόνατο, λουστρινένια ασπροκόκκινα παπούτσια ,
μαλλιά πιασμένα με σατέν κορδέλα και μάτια γεμάτα αθωότητα , όνειρα και
προσμονή…τότε πιστεύαμε στα όνειρα αν και δεν ξέραμε πως θα τα
πραγματοποιήσουμε…όλη η ζωή ήταν μπροστά μας και όλα τα άσχημα
φάνταζαν μακριά… σήμερα όλα είναι διαφορετικά…λείπουν οι άνθρωποι μας ,
μικραίνει γύρω μας ο κύκλος , η ζωή μας έχει δείξει το πραγματικό πρόσωπο
της πολλές φορές ξεδιάντροπα…Και εμείς χωρίς να αναλογιζόμαστε απώλειες,
πορευόμαστε αμετανόητοι, προσδοκώντας την Ανάσταση που δεν
επιδιώκουμε…
Θεριό Ανήμερο ο Άνθρωπος, το δεινότερο από τα δεινά…Κλείνω τα μάτια και
αναπολώ και ΄΄ μυρίζω ΄΄ την Μεγάλη Εβδομάδα των παιδικών μου χρόνων,
από το Σάββατο του Λαζάρου μέχρι την Κυριακή του Πάσχα…Αρνούμαι να δεχτώ την απανθρωπιά της εποχής μας…βαδίζω με μνήμες ,αναμνήσεις και
ελπίδα….και Προσδοκώ Ανάστασιν Νεκρών…Χρόνια Πολλά !!!
Γεωργία Καρβούνη-Λιάσκου
Δικηγόρος, πρόεδρος του συλλόγου γυναικών Αγ. Νικολάου Λιβαδειάς