Η γυναίκα στην πολιτική έχει κατακτήσει ως ένα βαθμό την ισότιμη θέση που της αξίζει. Με θέληση, μεράκι και αποφασιστικότητα συμμετέχει στις εργασίες του Κοινοβουλίου και βάζει τη δική της πινελιά, μέσα από τη δική της ματιά και θεώρηση των θεμάτων, συμπληρώνοντας την αντρική σκέψη. Οι γυναίκες Βουλευτές, προσθέτουν την προσωπική τους σφραγίδα στο μέλλον του τόπου. Μια τέτοια γυναίκα είναι η Γιώτα Πούλου, η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ στο νομό Βοιωτίας και πρώην Δήμαρχος Λιβαδειάς. Μια γυναίκα που όλα αυτά τα χρόνια στην ενασχόληση της με τα κοινά κατάφερε να γίνει κάτι περισσότερο από αναγνωρίσιμη, κατάφερε να γίνει για όλους μας η Γιώτα.
Τι προσδοκάτε να πετύχετε από την ενασχόληση σας στην πολιτική σκηνή της χώρας; Έχετε κάποιο πρότυπο γυναίκας πολιτικού που διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο με την δράση και το έργο της στην πολιτική ιστορία της Ελλάδας ή και παγκοσμίως;
Προσδοκώ να είμαι παρούσα και “χρήσιμη” στο κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι, στους κοινωνικούς αγώνες για τα ανθρώπινα δικαιώματα, την προστασία του Περιβάλλοντος και γενικά στις διεκδικήσεις του λαού μας για καλύτερη ζωή.
Σχετικά με το δεύτερο σκέλος της ερώτησής σας, συγκεκριμένο πρότυπο γυναίκας δεν έχω. Για διαφορετικούς λόγους έχω θαυμάσει πολλές γυναίκες στη ζωή μου. Για παράδειγμα την Ίντιρα Γκάντι για την μαχητικότητά της, την Ντολόρες Ιμπαρούρι (Πασιονάρια) για την αντιφασιστική της δράση, πολλές γυναίκες που αφοσιώθηκαν στα θέματα της δημοκρατίας, των δικαιωμάτων, της ισότητας, της αντιμετώπισης της φτώχειας, η Εύα Περόν, η Άννα Έλονορ Ρούσβελτ, η Άντζελα Ντέηβις, είναι μερικές που μπορώ να αναφέρω, διακινδυνεύοντας να μη αναφέρω άλλες εξίσου σημαντικές. Επίσης στην χώρα μας τη σπουδαία παιδαγωγό Ρόζα Ιμβριώτη, που ίδρυσε το πρώτο σχολείο ειδικής αγωγής το 1937, τη Μελίνα Μερκούρη για τη μαχητική προσωπικότητά της και το πάθος της. Θέλω να μην παραλείψω την Κατερίνα Σακελαροπούλου την πρώτη γυναίκα Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Η θητεία της θα κριθεί αλλά η ανάδειξή της στο ύπατο αξίωμα της Δημοκρατίας μας έχει ένα ισχυρό συμβολισμό.
Κυρίως όμως θαυμάζω και σέβομαι όλες τις γυναίκες που κατάφεραν να υπερβούν τα εμπόδια των κοινωνικών περιορισμών της εποχής τους στην εργασία, στους αγώνες, στην κοινωνική και καθημερινή ζωή, διαχρονικά.
Το 2018 οι Ευρωπαίοι πολιτικοί γιόρτασαν τα 100 χρόνια από το δικαίωμα ψήφου που δόθηκε για πρώτη φορά σε -ορισμένες- γυναίκες στη Βρετανία. Συνεχίζουν οι γυναίκες να βρίσκονται σε θέση μειονεκτική στον χώρο της πολιτικής ζωής; και πόσο ευθύνονται οι ίδιες γι αυτό;
Στη χώρα μας αργότερα, το 1956 απέκτησαν οι γυναίκες το δικαίωμα του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι. Ας σκεφτούμε ότι ενώ στη σύνθεση του πληθυσμού στη χώρα μας η πλειοψηφία είναι γυναίκες, η συμμετοχή στην πολιτική ζωή δεν υπερβαίνει το 10%. Παρά την ποσόστωση των φύλων εξακολουθεί η γυναίκα να έχει “βοηθητική” θέση στις περισσότερες περιπτώσεις της πολιτικής πραγματικότητας. Σε περιπτώσεις όμως που γυναίκες ανέλαβαν θεσμική ευθύνη, αλλά και σε άλλους τομείς κοινωνικής ή επαγγελματικής δραστηριότητας, κατάφεραν να διακριθούν αποδίδοντας σημαντικό έργο. Η ευθύνη για την μη συμμετοχή των γυναικών δεν είναι μόνο ατομική. Είναι και συλλογική με την έννοια των κοινωνικών προτύπων που στην ουσία δεν έχουν διαφοροποιηθεί σημαντικά, παρά τους αγώνες και τα βήματα που έχουν γίνει. Η ισότητα των φύλων εξακολουθεί να είναι διακύβευμα της εποχής μας.
Ποια είναι σήμερα τα σημαντικότερα εμπόδια και προβλήματα που αντιμετωπίζει μια γυναίκα στην επαγγελματική της ανέλιξη στην χώρα μας
Το παραδοσιακό πρότυπο που προδιαγράφει για την γυναίκα τον προορισμό της δημιουργίας οικογένειας, της αποκλειστικής σχεδόν ευθύνης για την ανατροφή των παιδιών αλλά και της διατήρησης του ρόλου του άνδρα με κύρια ευθύνη για την οικονομική στήριξή της. Η εργασία της γυναίκας έχει ενταχθεί πλέον στο πρότυπο αλλά η ισότητα στις κοινές ευθύνες της οικογένειας είναι ζητούμενο. Σε αυτό το πλαίσιο η γυναίκα πρέπει να αγωνιστεί πολλαπλάσια από έναν άνδρα για να κατοχυρώσει την εργασιακή της θέση, συχνά εκτεθειμένη σε σεξιστικές παρενοχλήσεις και χωρίς τις ίδιες μισθολογικές απολαβές.
Είστε αρχιτέκτονας ,έχετε υπηρετήσει το δήμο Λιβαδειάς πολλά χρόνια και βέβαια ως Δήμαρχος για μια τετραετία τώρα είστε βουλευτής του νομού Βοιωτίας, ποια θεωρείτε ότι ήταν μέχρι σήμερα η πιο σημαντική στιγμή της καριέρας σας και γιατί;
Έζησα την επαγγελματική αναγνώριση στον ιδιωτικό τομέα που προέκυψε με σκληρή δουλειά και αποκλειστική αφιέρωση. Την ικανοποίηση του “αυτοδημιούργητου” από την συμμετοχή μου στη βελτίωση των συνθηκών στέγασης των κατοίκων αλλά και των δημόσιων χώρων. Η ικανοποίηση όμως μεγεθύνθηκε απρόσμενα από την συμμετοχή μου στα κοινά. Χαρακτηριστικές στιγμές για μένα είναι ο αγώνας για τη διεκδίκηση της τοπικής διαχείρισης των απορριμμάτων, η συμμετοχή του Δήμου σε Ευρωπαϊκά προγράμματα, η διαχείριση του προγράμματος φιλοξενίας των προσφύγων που αναγνωρίστηκε στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη, η κοινωνική πολιτική του Δήμου που δημιούργησε ένα δίχτυ προστασίας για όλους τους δημότες, η εξωστρέφεια με μελετημένες δράσεις και πολλά άλλα κατά την διάρκεια της θητείας μας. Το μεγάλο πρόγραμμα έργων που σχεδιάσαμε και εξασφαλίσαμε την χρηματοδότησή του και θα εκτελέσει η παρούσα Δημοτική Αρχή, θα αλλάξει την εικόνα και το επίπεδο της Λιβαδειάς.
Από την νέα θεσμική θέση συνεχίζω να αγωνίζομαι όχι μόνο για τον Δήμο μας αλλά για όλη την Βοιωτία. Η πανδημία δημιούργησε νέα δεδομένα. Η καθυστέρηση στην αντιμετώπισή της με εμπροσθοβαρή, άμεσα μέτρα, οδηγεί σε μεγάλη οικονομική ύφεση, φτωχοποίηση των μεσαίων στρωμάτων και ακραία φτώχεια στους πιο ευάλωτους πολίτες. Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας ευθύνεται γι αυτήν, επίσης ευθύνεται για την απαξίωση και κατάργηση δικαιωμάτων και κοινωνικών κατακτήσεων. Ο αγώνας για την άμβλυνση των ανισοτήτων και την κοινωνική συνοχή είναι ξανά, δυστυχώς, στην ημερήσια διάταξη με ημέρες και συνθήκες που θυμίζουν την εποχή της οικονομικής κρίσης. Πρέπει να μείνουμε όρθιοι και σε αυτή την κρίση.
Τι πιστεύετε ότι λείπει αρχιτεκτονικά από την Λιβαδειά?
Η Λιβαδειά είναι ένας όμορφος τόπος με φυσικά πλεονεκτήματα. Και όχι μόνο η Λιβαδειά αλλά όλος ο Δήμος Λεβαδέων που περικλείεται από δύο βουνά τον Ελικώνα και τον Παρνασσό, εκτείνεται στην Κωπαϊδα και εκτονώνεται στον Κορινθιακό…. Το φυσικό περιβάλλον, τα παραδοσιακά χωριά μας, οι αρχαιολογικοί τόποι, τα θρησκευτικά μνημεία και οι παρθένες παραλίες, αποτελούν αδιαμφισβήτητα συγκριτικά πλεονεκτήματα και, γιατί όχι, τουριστικό προορισμό. Σχετικά με την Λιβαδειά φαίνεται ότι “διασώθηκε” από μία εκρηκτική άναρχη ανάπτυξη, λόγω της έκκεντρης θέσης της από τους κεντρικούς εθνικούς άξονες. Τα προβλήματα που προκάλεσε το σύστημα της αντιπαροχής, περιορίστηκαν στα Ισώματα, λόγω του αναγλύφου της. Διαθέτει αξιόλογα μνημεία και γραφικά σύνολα με κορωνίδα τις πηγές της Κρύας και το ποτάμι της Έρκυνας που την διασχίζει και αφήνει τα ίχνη της, με τα διάσπαρτα παραποτάμια κτήρια, από την προβιομηχανική περίοδο μέχρι σήμερα. Αυτό που κατά την γνώμη μου λείπει είναι η ενοποίηση όλων αυτών, η χάραξη διαδρομών που θα εμπλέκει τις γειτονιές με το κέντρο και θα αναδεικνύει τα αρχιτεκτονικά σύνολα και τα μνημεία. Η ολοκλήρωση της κατασκευής του Δημαρχείου και του Μουσείου- Πινακοθήκης Λαζαρή, το Μουσείο Υδροκίνησης, η ανάπλαση των μνημείων με έργα του Χαλεπά στην Αγία Παρασκευή, καθώς και η ανάπλαση των παρόχθιων περιοχών της Έρκυνας, η βελτίωση των δημοτικών δρόμων και των δημόσιων χώρων, έργα που σχεδιάστηκαν και ξεκίνησαν από την δημοτική περίοδο που διετέλεσα Δήμαρχος, θα προσδώσουν μεγάλη αξία στο αστικό τοπίο της πόλης μας.
Έχει έρθει στιγμή που είπατε, τα παρατάω όλα κουράστηκα;
Ναι, αλλά το ξέχασα την επόμενη ακριβώς στιγμή που βρέθηκα μπροστά σε ένα πρόβλημα…
Η οικονομική κρίση είναι ακόμη εδώ και η ύφεση μεγαλώνει. Η Ανατροπή, πιστεύετε, είναι ένα «παραμύθι» που θα προλάβουμε να το ζήσουμε;
Η ανατροπή δεν είναι “παραμύθι” αλλά “τέκνο της ανάγκης και της οργής”. Της ανάγκης που δημιουργεί η οικονομική κρίση στη ζωή των ανθρώπων. Κανείς δεν πρέπει να αναρωτιέται αν θα προλάβει να το ζήσει. Οι συγκυρίες μπορούν να δημιουργήσουν ανά πάσα στιγμή μεγάλες ανατροπές. Αυτό διδάσκει η ιστορία της Ανθρωπότητας και για αυτό δεν πρέπει να είμαστε απόντες.
Ο αγώνας να ακούγονται όλες οι φωνές και η υπεράσπιση αυτού του δικαιώματος δυσκολεύει. Η φίμωση του αντίλογου και τα fake news επικρατούν. Πιστεύετε πως ο Φασισμός είναι ένας κίνδυνος που ελλοχεύει και χρειάζεται μεγάλος αγώνας και πάλη σε αυτή τη φάση που βρισκόμαστε;
Ζούμε την επιστροφή μιας κανονικότητας που έχει αναφορές σε σκοτεινές περιόδους της ιστορίας της χώρας μας. Ο σεβασμός και η προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, είναι έξω από την ατζέντα της κυβερνητικής πολιτικής. Αντίθετα τα ξηλώνει καθημερινά με ιδεοληψία και σχεδιασμό πολιτικών που απαξιώνουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και το Σύνταγμα… Το δόγμα “νόμος και τάξη” και η γενική καταστολή, είναι ο τρόπος που θέλει να επιβάλει την πολιτική της, η οποία θα επιφέρει πολλά δεινά στους πολίτες. Και την ασκεί με τα αργυρώνητα ΜΜΕ, με ψεύτικες ειδήσεις -fake news, “εργαλειοποιώντας” ακόμη και την πανδημία. Οι οικονομικές κρίσεις που στερούν ακόμη και βασικά αγαθά από τους ανθρώπους, τους στρέφουν σε συντηρητικά πρότυπα και τα δικαιώματά τους, ως “πολυτέλεια”, μπαίνουν σε καραντίνα. Μία τέτοια εποχή βιώνουμε σήμερα με ορατό τον κίνδυνο παράλυσης της δημοκρατίας. Η απάντηση ιστορικά είναι μία. Συλλογική αντίσταση και αντίδραση. Ο προοδευτικός δημοκρατικός κόσμος πρέπει να είναι σε εγρήγορση.