Συνέντευξη στην Χρύσα Βρυώνη
Την πρώτη συνέντευξη για το 2024 μας την παραχώρησε μία κυρία της Βοιωτίας, μία δυναμική γυναίκα της Λιβαδειάς, μία πονεμένη μητέρα, μία συγγραφέας, η Βασιλική Αλαφογιάνη. Επέλεξα λοιπόν να παρουσιάσω την Βασιλική και να σας γνωρίσω τα βιβλία της ορμώμενη από τον τρόπο που θέλησε να προτρέψει, να ενθαρρύνει, να απαλύνει, να παρηγορήσει και να δώσει ελπίδα στο αναγνωστικό της κοινό. Έχοντας χάσει τον έναν από τους γιούς της, στηρίζεται στην πίστη, τα ταξίδια και την συγγραφή. Το “Αναζητώντας ελπίδα” και το “Χαμένης Άνοιξης εγκώμια” είναι αποτέλεσμα δύναμης, θέλησης και αγάπης για τη ζωή.
1.Γράψατε δύο εξαιρετικά βιβλία που μας οδηγούν και σε προσωπικά σας μονοπάτια, το «Αναζητώντας ελπίδα και το «Χαμένης Άνοιξης εγκώμια». Τι ήταν αυτό που σας οδήγησε στην συγγραφή τους;
Πρώτα απ’ όλα, θέλω να σας ευχαριστήσω γιατί μου δίνετε τη δυνατότητα να μιλήσω για μένα και τα βιβλία μου, κοινωνώντας ό,τι εγώ εισέπραξα μέσα απ’ το μαγικό ταξίδι στον κόσμο της συγγραφής.. παρότι δεν αισθάνομαι συγγραφέας, και δεν θα μπορούσα να φανταστώ, πως κάποια στιγμή θα κρατούσα στα χέρια μου ένα δικό μου βιβλίο και μετά θα ακολουθούσε και δεύτερο.
Η συγγραφή των βιβλίων μου, ήταν κάτι απρόσμενο. Ξεκίνησε εντελώς αυθόρμητα, αναπάντεχα, την συγκεκριμένη περίοδο της ζωής μου, μετά από ένα τραγικό γεγονός που ήρθε και με σημάδεψε ανεξίτηλα.
Κι όπως όλοι οι άνθρωποι, έχει ο καθένας τον δικό του τρόπο να διαχειρίζεται τα συναισθήματά του, είτε πρόκειται για χαρά, είτε για λύπη, έτσι και για μένα η συγγραφή τότε λειτούργησε λυτρωτικά, καταλυτικά στο να εκφράσω όλο αυτόν τον βουβό συσσωρευμένο πόνο που κουβαλούσα μέσα μου, αποφορτίζοντας το ψυχικό άγος που άφησε πίσω η υπέρτατη απώλεια, όπως είναι για κάθε μάνα, ο χαμός ενός παιδιού.
Το πρώτο μου βιβλίο το έγραψα μετά από ένα οδοιπορικό στους Αγίους Τόπους. Αυτό το ταξίδι ανάμεσα στο χώρο και το χρόνο του χθες και του σήμερα, μιας εποχής που χάθηκε κι ενός κόσμου που διαρκώς μεταβάλλεται κι αλλάζει, με επηρέασε τόσο βαθιά με έναν θαυμαστό τρόπο που στάθηκε αφορμή, να περιγράψω βήμα- βήμα όσα βιώσαμε περπατώντας στα ιερά προσκυνήματα των Ιεροσολύμων και του όρους Σινά. Ή αδήριτη ανάγκη της μάνας που βίωσε την απόλυτη οδύνη και γύρεψε απελπισμένα παρηγοριά.
Όσον αφορά το δεύτερο βιβλίο μου είναι μια ποιητική συλλογή. Από μικρή μου άρεσε να σκαρώνω στίχους.
Η ποίηση που άλλοτε μοιάζει με κραυγή απόγνωσης, άλλοτε γίνεται ελπίδα και άλλοτε ύμνος δοξαστικός, είναι ένας τρόπος κατάδυσης στα οντολογικά βάθη του είναι, που μέσα απ’ την υπέρβαση και την αναζήτηση της προσωπικής σου αλήθειας, διακρίνεις καθαρά την ομορφιά και το σκοτάδι της ανθρώπινης ύπαρξης.
2.Το ύφος της γραφής σας έχει έναν ιδιαίτερο, εξομολογητικό τόνο. Θεωρείτε ότι έτσι είναι πιο άμεση η αλληλεπίδραση με τους αναγνώστες σας;
Γενικά αν κάτι διάβαζα, μου άρεσε ή με ενθουσίαζε, ήθελα πάντα να το μοιράζομαι με μια εξομολογητική διάθεση, όπως συζητάς με φίλους πίνοντας ένα φλιτζάνι καφέ, προσπαθώντας να τους κάνεις κοινωνούς σε όσα έζησες, ένιωσες, θαύμασες ή γνώρισες.
Ιδιαίτερα την ιαματική, παρηγορητική δύναμη αυτού του ταξιδιού όπως την εισέπραξα να μου ανοίγει δρόμο, μια χαραμάδα φως και τόπο να σταθώ , ήταν κάτι που με βοήθησε να βρω γαλήνη.
Γιατί μέσα από την συντέλεια της ψυχής μου, ανέβλεψα σαν τον τυφλό, είδα φως όντας μετέωρη στο σκοτάδι …Τότε προέκυψαν αυτά τα βιβλία σε μια προσπάθεια να κρατήσω ζωντανά βιώματα, συναισθήματα, τη μνήμη του παιδιού μου, προτού τα καταπιεί ο χρόνος και η λήθη
Όλο αυτό όταν κάποια στιγμή θέλησα να το μοιραστώ, πιστεύω πως υπήρξε άμεση αλληλεπίδραση με τον κόσμο, στον οποίο ο πόνος περισσεύει από παντού.
3.Η ενασχόληση σας με την λογοτεχνία τί σας έχει “διδάξει”; Και πόσο εύκολο είναι να ορίσει κανείς τα όρια της ποιητικής-λογοτεχνικής έκφρασης και της προσωπικής εξομολόγησης / κατάθεσης ψυχής;
Η ενασχόληση μου με την λογοτεχνία κι όπως φαντάζομαι αυτό ισχύει για όλους, αποτελεί μια διαδικασία πνευματικής αφύπνισης, γνώσης , εν συναίσθησης, ταύτισης με τους ήρωες ενός βιβλίου και κατανόησης της ζωής των άλλων.
Είναι μια πόρτα ανοιχτή με την φαντασία να σε ταξιδεύει στο παρελθόν, στην ιστορία, ανάμεσα σε πολιτισμούς και σε κόσμους ολόκληρους που ζωντανεύουν μπρος στα μάτια σου.. Η λογοτεχνία είναι μια πόρτα ανοιχτή να γυρέψεις αυτό που έχει ανάγκη η ψυχή σου.
Μέσα από την ευχαρίστηση της ανάγνωσης, εμβαθύνεις, φιλοσοφείς και γενικά μπορείς να γίνεις καλύτερος άνθρωπος. Η δική μου ψυχή ακούμπαγε πάνω στα βιβλία και χανόταν μέσα στο μαγικό κόσμο τους, κάθε φορά κι ένα ταξίδι αναζήτησης, γυρεύοντας απαντήσεις σε αναπάντητα ερωτηματικά.
Όσον αφορά την ποίηση και τα όρια της, η ποίηση είναι σαν να ακροβατείς ανάμεσα στο αιώνιο και στο εφήμερο. Επίσης πιστεύω πως η ποίηση είναι περισσότερο συνδεδεμένη με το δράμα της ανθρώπινης ύπαρξης που γυρεύει απελπισμένα εκτόνωση.
Γράφοντας ποίηση είναι σαν να αναζητάς τρόπο να μετουσιώσεις σε λόγο βιώματα βαθιά όπως η χαρά, ο έρωτας, ο θάνατος, ο φόβος, η απόγνωση, η φθορά της απώλειας, η υπαρξιακή αγωνία. Στιγμές πίστης και απιστίας που σε αφήνουν μετέωρο με το βάσανο της αμφιβολίας. Η ομορφιά και το μεγαλείο του φυσικού κόσμου που όταν το βλέμμα αρπάζεται από μια στιγμή γυρεύει έναν τρόπο να τη σώσει και να την οδηγήσει στην αθανασία.
4.Γνωρίζω πως είστε μια γυναίκα πολυταξιδεμένη και βλέπουμε πως το «Αναζητώντας Ελπίδα» είναι ένα οδοιπορικό στα Ιεροσόλυμα και στο όρος Σινά. Είναι τα ταξίδια μια συνθήκη που σας διευκόλυνε να γράψετε αυτά τα βιβλία;
Τα ταξίδια όπως αναφέρουν πολλοί είναι αξία ανεκτίμητη!
Ταξίδεψα αρκετά στη ζωή μου κι αυτό όχι λόγω οικονομικής ευρωστίας, αλλά από ευτυχή συγκυρία. Η αδελφή μου διατηρεί τουριστικό γραφείο κι έτσι μου δόθηκε η δυνατότητα να γνωρίσω πολλές από τις όψεις αυτού του κόσμου.
Αυτό είναι ένα από τα μεγαλύτερα δώρα της ζωής μου! Αισθάνομαι πραγματικά ευγνώμων, γιατί το ταξίδι σε βγάζει από τα στενά όρια της καθημερινότητας κι ανάμεσα από χιλιάδες δρόμους σε οδηγεί βήμα βήμα, σε μια άλλη οπτική ζωής.
Όσα ταξίδια κι αν κάνουμε πάντα θα υπάρχουν αποθέματα περίσσιας ομορφιάς που πέρα από αναψυχή που προσφέρουν, αποτελούν όπως και τα βιβλία μια αστείρευτη πηγή γνώσης.
Ένα μαγικό, πολύχρωμο ταξίδι εικόνων που τραβάς με το φακό των ματιών σου και δημιουργείς το δικό σου ξεχωριστό βιβλίο, αποτελεί μια ευρεία συλλογή και μια ακένωτη πηγή ξεχωριστών στιγμών , εμπειριών ,και πολύτιμων αναμνήσεων που ανήκουν μόνο σε σένα και είναι στο χέρι σου αν θελήσεις ποτέ να μοιραστείς.
Εγώ αυτό προσπάθησα να κάνω και ιδιαίτερα το πρώτο βιβλίο μου, αποτελεί μια ζωντανή μαρτυρία που οφείλεται ακριβώς σε αυτό το ταξίδι στους Αγίους Τόπους.
5.Είστε μια γυναίκα βαθιά πονεμένη όπως είναι κάθε μάνα που χάνει το παιδί της. Πόσο σημαντικό ρόλο έπαιξε η πίστη που διακρίνουμε στα βιβλία σας ώστε να απαλύνει ο πόνος και ποιο είναι το μήνυμα που στέλνετε μέσα από αυτά;
Όταν έχεις κληθεί ν’ ανέβεις Γολγοθά γνωρίζεις πως:
“Αυτός ο ματωμένος δρόμος χωρίς θεό δεν αντέχεται”
Όταν διαπιστώνεις την απειλή της ύπαρξης και μάλιστα του παιδιού σου, η ψυχή σου είναι τραγικά απαρηγόρητη…
Μέσα από την προσευχή και με μια πίστη τρεμάμενη, ελπίζοντας σε ένα θαύμα, έζησα την μεγίστη δοκιμασία της ζωής μου. Γύρεψα απαντήσεις σε βιβλία μέσα από την φιλοσοφία, την ψυχολογία, τα συναξάρια και τα κείμενα μεγάλων πατέρων της Φιλοκαλίας, ψάχνοντας εναγωνίως απαντήσεις, για το νόημα της ζωής και του θανάτου.
Σιγά – σιγά κατάλαβα πως θαύμα δεν είναι να σωθείς αλλά να μάθεις να αλλάζεις. Ο αέναος κύκλος της ζωής, οι απαράβατοι νόμοι της, αργά ή γρήγορα οδηγούν τα πάντα στη φθορά και τίποτα να μένει σταθερό και αιώνια. Άλλοι πιο νωρίς, άλλοι πιο αργά, όλοι στο ίδιο χωνευτήρι καταλήγουμε. Αυτό όλο με έκανε ν’ αναρωτηθώ, άραγε η δική μου οδύνη μετά από λίγα χρόνια όταν πάψω να υπάρχω, για ποιόν θα είχε νόημα;
Όταν ο πόνος ισοπεδώνει την ύπαρξή και την εκμηδενίζει, οι κοσμογονίες που συντελούνται στις ζωές των ανθρώπων ή θα σε κάνουν θεριό ή θα σε οδηγήσουν στην απόλυτη ταπείνωση. Από εκεί διακρίνεις την ματαιότητα του κόσμου και αξίες για τις οποίες πραγματικά μπορείς να παλεύεις και να ζεις.
Τον θάνατο ποτέ δεν τον θεώρησα ως το τέλος της ζωής που περιορίζεται στα στενά όρια ενός τάφου, αλλά ίσως ένα πέρασμα σ’ έναν καλύτερο κόσμο. Ακόμα κι αν είμαστε καμωμένοι από αστερόσκονη , όπως ισχυρίζονται κάποιοι αστροφυσικοί κι αποτελούμε κομμάτι της δημιουργίας, αυτό πέραν της πίστης το θεωρώ μεγαλειώδες.
Κι ύστερα γύρεψα πάλι τους ανοιχτούς ορίζοντες, για μένα και την οικογένειά μου, σε μια προσπάθεια να κρατηθούμε όρθιοι μετά την δοκιμασία. Γιατί η ζωή είναι δώρο θεού! Δεν έχουμε το δικαίωμα να την ευτελίσουμε αλλά αντίθετα να επιλέξουμε να την ζήσουμε όπως κι αν έρχονται τα πράγματα και να την πιούμε ως την τελευταία της σταγόνα.
Αυτό είναι το μήνυμα θαρρώ που θέλησα να περάσω μέσα απ’ τα πονήματά μου κι ας είναι τα δικά μου δάκρυα τα τελευταία που έχυσε ποτέ μάνα για το παιδί της.
Σας ευχαριστώ θερμά!
