Για αυτή την συνέντευξη ανεβήκαμε στα στενά του Ζαγαρά, την ορεινή συνοικία της Λιβαδειάς, για να συνομιλήσουμε με μια δυναμική γυναίκα, μια κομψή και ιδιαίτερη κυρία, την δικηγόρο Γεωργία Καρβούνη-Λιάσκου. Την συναντήσαμε στο πατρικό της και περπατήσαμε μαζί της στα σοκάκια που μεγάλωσε για μια κουβέντα εφ’ όλης της ύλης.
Είναι μια δικηγόρος με άποψη, μία δικηγόρος που υποστηρίζει τις ιδέες και τα ιδανικά της έμπρακτα κάθε μέρα εντός και εκτός δικαστηρίου, γι αυτό και είναι όχι μόνο μια επιτυχημένη νομικός αλλά και πρόεδρος συλλόγου γυναικών. Έχει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που σε κερδίζουν σε μια ανθρώπινη συναναστροφή. Φιλική, ζεστή και άνετη μπορεί να συζητήσει από τα πιο σοβαρά μέχρι τα πιο καθημερινά θέματα με την ίδια θέρμη και το εξαίρετο λεξιλόγιο της.
Επιλέγοντας τον ενικό για την συζήτηση μας, θα ήθελα Γεωργία να μας μιλήσεις για το μέρος που βρισκόμαστε, την συνοικία του Αγ. Νικολάου γνωστότερη ως Ζαγαράς, που στα δύσκολα μα όμορφα σοκάκια της μεγάλωσες και έζησες σημαντικό μέρος της ζωής σου. Πως ήταν λοιπόν τα χρόνια στον Ζαγαρά και τι σημαίνει ο Ζαγαράς για εσένα;
Ο Ζαγαράς για εμένα είναι η συνοικία που γεννήθηκα, μεγάλωσα και έζησα το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής μου μέχρι σήμερα. Ότι με καθόρισε ξεκίνησε από εδώ. Με καταγωγή από το Ζερίκι και οι δυό γονείς μου βρέθηκαν όπως και πολλοί συγχωριανοί μου-γιατί θεωρώ ότι είμαι πρώτα από όλα Αρβανίτισα- με τις οικογένειες τους στην δεκαετία του 50 και μετά, εδώ στον Ζαγαρά. Παππούδες, γιαγιάδες, θείοι, ξαδέλφια, όλοι μια γειτονιά.. μια οικογένεια…. ονειρεμένα παιδικά χρόνια , γειτονιές γεμάτες παιδικές φωνές, γιορτές , φιλίες που διατηρούνται στο πέρασμα του χρόνου αδιάσπαστες και αλώβητες… το πρώτο σχολείο μου, το 3ο Δημοτικό Σχολείο Λιβαδειάς, γνωστότερο σήμερα στους περισσότερους ως ΠΑΛΙΟ ΣΧΟΛΕΙΟ, με εξαιρετικούς δασκάλους που άνοιξαν τόσο σε εμένα όσο και σε άλλα παιδιά, φωτεινούς δρόμους στην γνώση και έθεσαν τις βάσεις για την διεκδίκηση των ονείρων μας. Μοναδική συνοικία με ξεχωριστούς ανθρώπους, καθημερινούς βιοπαλαιστές, αξιόμαχους, περήφανους. Όλη μου λοιπόν η ζωή χωρίς υπερβολή μέχρι τα 40 μου, κατά κύριο λόγο έχει εξελιχθεί εδώ στον Ζαγαρά, στον Άι Νικόλα, στον Άι Λουκά. Ο Ζαγαράς είναι η οικογένεια μου, τα όνειρα μου, οι αγώνες μου. Κάθε δρομάκι το έχω περπατήσει, στα αυτιά μου αντηχούν οι φωνές από τα παιχνίδια μας, οι φωνές των μανάδων μας που μας καλούσαν να επιστρέψουμε στα σπίτια μας. Αναλήψεως 52 το πατρικό μου, στο ισόγειο του οποίου επί σειρά ετών στεγαζόταν η οικογενειακή επιχείρηση, Ταβέρνα «Το Πεύκο»… Όλη η οικογένεια στην μάχη για την επιβίωση, οι γονείς μου, τα αδέλφια μου, εγώ, και ένας χώρος εστίασης που όλοι τον νοσταλγούν γιατί πραγματικά μεγάλωσε γενιές. Γλυκόπικρα τα συναισθήματα γιατί τώρα πια σχεδόν όλα έχουν αλλάξει. Λείπουν πολλοί δικοί μου άνθρωποι, αγαπημένοι. Όλα μοιάζουν ένα όνειρο σκεπασμένο από την άχλη του χρόνου. Πέρασαν 56 χρόνια και κάθε φορά που βρίσκομαι στον Ζαγαρά ξαναγίνομαι μικρό παιδί…
Πώς προέκυψε η επιλογή της Νομικής Επιστήμης και κυρίως η ενασχόληση με την μαχόμενη δικηγορία την οποία διακονείς πλέον των 30 ετών;
Θα χρησιμοποιήσω, για να σου απαντήσω μία ιστορία που λέγεται στο σόι μου… από μικρή λοιπόν μου έχουν πει ότι ήμουν λαλίστατη, κοινώς γλωσσού, έτσι όλοι έλεγαν ότι όταν θα μεγαλώσει η Γεωργία θα γίνει Δικηγόρος… χαριτολογώντας θα σου πω δεν μπορώ να ξέρω εάν με το πες πες με έπεισαν, αυτό όμως που θυμούμαι εγώ είναι ότι από μικρή ήμουν διεκδικητική, έβγαινα πάντα μπροστά να υπερασπιστώ όποιον θεωρούσα ότι έχρηζε υπεράσπισης ,και όπως πρόσφατα μου είπε κάποια αγαπημένη φίλη και παλιά συμμαθήτρια ανέκαθεν ΄΄ δεν άφηνα τίποτα να πέσει κάτω ΄΄. Ο μπαμπάς μου ήθελε πάντα να γίνω Δικηγόρος, μάλιστα από τα πρώτα βιβλία που μου είχε αγοράσει ούσα ακόμη μαθήτρια στο Δημοτικό, ήταν ένα δίτομο έργο με τον τίτλο «Πρακτικός Δικηγόρος» . Μεταξύ μας πιστεύω ότι και εκείνος ήθελε να γίνει Δικηγόρος και θεωρώ ότι θα τα κατάφερνε , αλλά οι δρόμοι της ζωής τον οδήγησαν σε πιο πρακτικές ενασχολήσεις. Όταν ήμουν στο Λύκειο και προσπαθούσα να διαλέξω μεταξύ Φιλολογίας και Νομικής ένας από τους αγαπημένους μου καθηγητές-στον οποίο οφείλω πολλά-ο Νίκος Βασιλάκης, με έπεισε για την Νομική. Και εν τέλει πολύ καλά έκανε, γιατί την λάτρεψα , την λατρεύω, γιατί είναι μία μοναδική Επιστήμη που σου ανοίγει ορίζοντες όσο καμία άλλη. Απίθανα φοιτητικά χρόνια στην μαγική Θεσσαλονίκη, πτυχίο, μεταπτυχιακό στο Ποινικό και την Εγκληματολογία, όνειρα..σχέδια…και επιστροφή στην γενέθλια πόλη… Πλέον λέω ότι και στην άλλη ζωή πάλι Δικηγόρος θα επέλεγα να είμαι γιατί δεν υπάρχει τίποτα πιο ουσιαστικό από το να μάχεσαι καθημερινά για τον Άνθρωπο, παρά τις αντιξοότητες και τις ανισότητες της κοινωνίας μας και των υφιστάμενων συστημάτων. Όσο για την αμιγώς μαχόμενη δικηγορία και αυτή η επιλογή νομίζω ήταν μονόδρομος για εμένα , διότι δεν μπορώ σε καμία περίπτωση να φανταστώ τον εαυτό μου περιχαρακωμένο σε ένα γραφείο και όχι « ζωντανό» στις αίθουσες των Δικαστηρίων, δεν μπορώ να με φανταστώ να μην τρέχω νυχθημερόν για την τελική νίκη , η οποία σε γεμίζει με μοναδικά και απερίγραπτα συναισθήματα.
Επαγγελματίας, σύζυγος, δραστηριοποιημένη κοινωνικά και πολιτικά αλλά όχι μητέρα. Ήταν κάτι που προέκυψε ή το επέλεξες;
Λίγο και από τα δύο. Όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια ο Θεός συνήθως χαμογελάει. Παρά το γεγονός ότι λατρεύω τα παιδιά , οι δρόμοι της ζωής μου , το κισμέτ όπως συνηθίζω να λέω, είχε άλλα σχέδια για εμένα. Άλλωστε είμαι από τους ανθρώπους που δεν θα αποκτούσα ποτέ παιδιά μόνο για να υπάρχει η συνέχεια μου ούτε και θα υπέβαλα ποτέ τον οργανισμό μου στην ταλαιπωρία των εξωσωματικών για να αποκτήσω οπωσδήποτε ένα παιδί . Δράττομαι της ευκαιρίας για σου πώ ότι εάν δεν μπορούσα να αποκτήσω παιδί και το ήθελα διακαώς , χωρίς δεύτερη σκέψη θα υιοθετούσα . Για αυτό και παροτρύνω ζευγάρια όταν προκύπτει αυτό το θέμα , χωρίς ενδοιασμούς, να προχωρήσουν στην διαδικασία της υιοθεσίας. Είναι μεγάλη ευλογία να σου δοθεί αυτή η ευκαιρία. Οι γονείς καρδιάς είναι ότι πιο σημαντικό .Είναι κρίμα για μένα να υποβάλλονται τα ζευγάρια σε πολυάριθμες διαδικασίες εξωσωματικής γονιμοποίησης για να μπορέσουν να αποκτήσουν ένα παιδί φορτώνοντας τον οργανισμό τους με ορμόνες, ενώ μπορούν να υιοθετήσουν ένα παιδάκι που χρειάζεται μία αγκαλιά. Βεβαίως στην ζωή μου υπάρχουν τρία υπέροχα ανίψια, τα παιδιά των αδελφών μου, που για μένα είναι παιδιά μου και υπάρχει μεταξύ μας μια ιδιαίτερη και πολύ όμορφη σχέση.
Συμμετέχεις στο ΔΣ του Δικηγορικού Συλλόγου Λιβαδειάς επί σειρά ετών και τα τελευταία χρόνια έχεις κάνει την διαφορά στην πόλη μας με την ιδιότητα σου ως Πρόεδρος στο Σύλλογο Γυναικών Αγίου Νικολάου Λιβαδειάς και τις ξεχωριστές δράσεις. Πόσο εύκολες είναι οι πολλές και διαφορετικές δράσεις για μία γυναίκα με τόσο δύσκολη επαγγελματική ενασχόληση;
Η προσφορά για εμένα είναι επιλογή και τρόπος ζωής. Είναι ένα από πρώτα μαθήματα που πήρα από τους γονείς μου. Η φιλοσοφία μου είναι «πολλοί μαζί μπορούμε». Και επειδή η καθημερινότητα όλων μας είναι σκληρή και δεν μπορεί να μας αφήνει να εφησυχάζουμε, θα πρέπει να τολμάμε, να δημιουργούμε και να προσφέρουμε. Γιατί ΠΡΟΣΦΕΡΩ σημαίνει ΝΟΙΑΖΟΜΑΙ κ ΝΟΙΑΖΟΜΑΙ σημαίνει ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ κ ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ σημαίνει ΑΓΑΠΩ τον ΑΝΘΡΩΠΟ, τον ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟ
Δεν προσβλέπω σε επαίνους, δεν θεωρώ ότι «ανακάλυψα την Αμερική» αισθάνομαι όμως ευτυχής κάθε φορά που έστω και ένας μικρός στόχος επιτυγχάνετε , έστω και ένα τουλάχιστον πρόβλημα βρίσκει την λύση του .
Στο Δ.Σ του Δικηγορικού Συλλόγου Λιβαδειάς συμμετέχω από νεαρή δικηγόρος με την παρότρυνση συναδέλφων-φίλων που με στήριξαν , αρχικά ως απλό μέλος και από το 2011 έως και το 2018 ως Γενική Γραμματέας. Τα χρόνια που συμμετείχα πραγματοποιήθηκαν σημαντικές αλλαγές που συνέβαλαν στην εύρυθμη λειτουργία του Συλλόγου μας. Από το 2018 αποφάσισα να μην συμμετέχω γιατί έτσι όπως είχαν διαμορφωθεί τα πράγματα δεν υπήρχε για εμένα πεδίο συνεργασίας .
Όσον αφορά στον Σύλλογο Γυναικών Αγίου Νικολάου Λιβαδειάς από το 1996 που ιδρύθηκε συμμετείχα ως ιδρυτικό μέλος του και πληρεξούσια δικηγόρος που επιμελήθηκα την διαδικασία ίδρυσης του, ως προσωρινή Πρόεδρος της Ομοσπονδίας Συλλόγων Γυναικών Νομού Βοιωτίας , την ίδρυση της οποίας επίσης ανέλαβα ως δικηγόρος.
Η ενασχόληση με διαφορετικά πράγματα για εμένα είναι αναπόσπαστο στοιχείο της προσωπικότητας μου. Ανέκαθεν ήμουν πολυσχιδής και πολυπράγμων , χωρίς να επιδιώκω να μιμηθώ τον Ναπολέοντα.
Και επειδή ανήκω στην κατηγορία εκείνων των ανθρώπων που οι γρίφοι και εν γένει τα προβλήματα τους αναζωογονούν, γιατί το συναίσθημα που σου χαρίζει το τελικό αποτέλεσμα είναι απερίγραπτό και μοναδικό , δεν θα μπορούσα ποτέ να ζώ και να δρώ διαφορετικά.
Βέβαια τα τελευταία είκοσι και παραπάνω χρόνια έχω την τύχη να πορεύομαι στην ζωή με έναν σύντροφο πραγματικό συμπαραστάτη και συνοδοιπόρο , τον άντρα μου Γιάννη Λιάσκο , που είναι δίπλα μου και κοντά μου σε ότι ονειρεύομαι, ότι στοχεύω ότι επιδιώκω. Του οφείλω πολλά και τον ευχαριστώ .
Μίλησε μας για τον Σύλλογο Γυναικών και τις δράσεις του, όσα σχεδιάζετε παρά τις μέρες που διανύουμε αλλά και τις σχέσεις σας με άλλους συλλόγους και φορείς της πόλης μας.
Κατά γενική ομολογία οι δράσεις του Συλλόγου Γυναικών Αγίου Νικολάου Λιβαδειάς έχουν απογειωθεί και τον έχουν απογειώσει τα τελευταία χρόνια. Σίγουρα οι μέρες που ζούμε είναι ιδιαίτερα δύσκολες για όλους μας και ουσιαστικά από τον περασμένο Μάρτιο οι δράσεις μας έχουν ατονήσει .Παρόλα αυτά το Δ.Σ του Συλλόγου μας, το οποίο ποτέ δεν ηρεμεί και δεν επαναπαύεται , έχει σχεδιάσει ένα πλάνο δράσεων και εκδηλώσεων το οποίο έχει γνωστοποιηθεί στους αρμόδιους φορείς και έχει γίνει αποδεκτό , τόσο για τον εορτασμό των 200 χρόνων από την κήρυξη της Ελληνικής Επανάστασης όσο και για άλλα θέματα. Επίτρεψε μου να μην είμαι πιο αναλυτική αλλά ένα είναι σίγουρο. Όταν ξαναβρούμε τις ζωές μας υγιείς και δυνατοί , οι δράσεις του Συλλόγου μας θα ενθουσιάσουν για μία ακόμη φορά. Σχετικά τώρα με τις σχέσεις μας με άλλους συλλόγους θεωρώ ότι είναι άριστες , άλλωστε είναι αρχή μας να συνεργαζόμαστε αρμονικά με όποιον έχει διάθεση να συνεργαστεί για το κοινό καλό .Εξαιρετική και η συνεργασία μας με τους φορείς και θεσμούς της πόλης μας , με την Αντιπεριφερειάρχη κ.Φανή Παπαθωμά, τον Δήμαρχο Λεβαδέων κ. Γιάννη Ταγκαλέγκα, την Βουλευτή κ.Γιώτα Πούλου, τον Πρόεδρο του Επιμελητηρίου κ.Παναγιώτη Αγνιάδη, κ.α. Ο Σύλλογος μας πρωτοστατεί σε όλες σχεδόν τις εκδηλώσεις φορέων, έχουν πραγματοποιηθεί μοναδικές συνεργασίες και ευελπιστούμε για ακόμη καλύτερες ημέρες.
Σχεδόν τέσσερα χρόνια μετά, στα οποία μεσολάβησε ο βιασμός και η δολοφονία της Ελένης Τοπαλούδη το 2018 και πάνω από 10 γυναικοκτονίες μόνο το 2020,το κίνημα #MeToo εμφανίζεται και στην Ελλάδα. Την αρχή έκανε η Σοφία Μπεκατώρου, όταν μίλησε για τον βιασμό που υπέστη το 1998 από παράγοντα της Ομοσπονδίας Ιστιοπλοΐας. Σιγά σιγά, όχι τόσο στην τηλεόραση αλλά στα κοινωνικά δίκτυα σε εφημερίδες, ή έστω μεταξύ τους, θύματα έχουν ξεκινήσει να μιλούν. Η ερώτηση, όμως, παραμένει: Θα αλλάξει κάτι;
Θα αλλάξει όταν αλλάξουμε νοοτροπία .Δεν αρκεί η πρόοδος σε νομοθετήματα. Οι δίκες για το βιασμό είναι ένδειξη για τον πολιτισμό μιας χώρας. Πρέπει να ανατραπεί ολοκληρωτικά η αντιμετώπιση αυτών των θεμάτων και πρέπει η ανατροπή να ξεκινήσει πρώτα από το σπίτι μας, από τον τρόπο που μεγαλώνουμε τα παιδιά μας, από το σχολείο και μετά από τα νομοθετήματα και από εμάς τους δικηγόρους. Ειδικότερα εμείς οι Δικηγόροι θα πρέπει να λειτουργούμε ως ανάχωμα για την κρατική αυθαιρεσία και να είμαστε μπροστάρηδες σε κάθε κίνηση που προάγει την κοινωνία και τον πολιτισμό μας .Την κατάσταση έχει περιγράψει με ακρίβεια η μεγάλη Εύα Κοταμανίδου μιλώντας με αφορμή την 8η Μάρτη. Τζόζεφιν, Σίλβια, Έμελιν, Τερέζα, Αλεξάνδρα, Καλλιόπη, Καλλιρρόη, Σωτηρία, Ελένη, Αθηνά, Αύρα, Μαρία, Χρύσα… σ’ εσάς που πρωτοξεκινήσατε σε δύσβατα μονοπάτια άχαρων καιρών, που σας χλεύασαν και δεν υποχωρήσατε αλλά συνεχίσατε με δύναμη, πίστη και ελπίδα, σ’ εσάς Τούλα, Άννα, Δήμητρα, Έλλη, Σοφία, Καίτη… που παλέψατε σκληρά χωρίς ανταμοιβή, σ’ όσες ακόμα παλεύουν για ένα δίκαιο αύριο, σ’ εσάς αδελφές της Άπω Ανατολής που η ζωή σας δόθηκε περισσότερο σαν κατάρα παρά σαν δώρο, σ’ εσάς γυναίκες όπου γης, μορφωμένες ή όχι, πετυχημένες η μη, ευτυχισμένες, δυστυχείς, μάνες, σύζυγοι, αδελφές, πετάει η σκέψη μου σήμερα 8 του Μάρτη, που χαράσσονται αυτές οι γραμμές, και είναι υποτίθεται η “δική” σας μέρα, η “μέρα της γυναίκας”! Δεν θα σας πω “χρόνια πολλά” ούτε θα σας προσφέρω νοητά λουλούδια και γλυκά! Μια μόνο ευχή: καλό κουράγιο, καλή συνέχεια και επιτυχία στον δίκαιο σκοπό σας. Οι αιώνες κύλησαν μέσα στην υποταγή, στη σκλαβιά, στην αμορφωσιά. Πολλά κερδήθηκαν, πολλά χάθηκαν. Από τις δυναμικές σουφραζέτες, τις αποφασισμένες απεργούσες εργάτριες, από το “σφυρί, δρεπάνι και ψήφος στο φουστάνι” του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος το 1920, περάσαμε στο “κουζίνα, παιδιά, εκκλησία” του Μεταξά το 1936, ώσπου να φτάσουμε στην πρώτη βουλευτίνα του 1953. Πόσα ακόμα μένουν να γίνουν; Πάμπολλα! Η Δύση ανάσανε, αλλά η Ανατολή στενάζει! Τα ανθρώπινα δικαιώματα όμως είναι αναπαλλοτρίωτα, ζητούν άμεση παγκόσμια εφαρμογή για να ‘χει νόημα η “γιορτή”!
Να σημειώσω εδώ ότι ο Σύλλογος Γυναικών Αγίου Νικολάου ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένος για το ζήτημα αυτό δηλ. της κακοποίησης γυναικών ,τον Νοέμβριο 2019 διοργάνωσε σε συνεργασία με την Περιφερειακή Ενότητα Βοιωτίας ημερίδα με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της Βίας κατά των Γυναικών στο Διοικητήριο με εισηγητές εκλεκτούς συναδέλφους μου. Το λυπηρό είναι ότι υπήρξε ελάχιστη ανταπόκριση τόσο από τον γυναικείο πληθυσμό της πόλης μας όσο και από άλλους συλλόγους αν και είχαν κληθεί.
Μετά από όλη αυτή την διαδρομή θα ήταν ίσως η πολιτική το επόμενο βήμα για σένα;
Κατά τον Αριστοτέλη ο άνθρωπος είναι ζώον πολιτικόν, δηλαδή ον που από τη φύση είναι πλασμένο να ζει μέσα σε πολιτεία, δηλαδή σε μια οργανωμένη κοινωνία με πολίτευμα και νόμους. Αυτό που κυρίαρχα με ενδιαφέρει είναι να είμαι αποτελεσματική και χρήσιμη . Σε κάθε περίπτωση πιστεύω ότι πλέον διαθέτω και την γνώση και την εμπειρία και την υπευθυνότητα που θεωρώ ότι απαιτείται. Σίγουρα αυτό που κάνω τώρα με καλύπτει αλλά συνηθίζω να βάζω συγκεκριμένους στόχους και να προσπαθώ να τους εκπληρώσω . Είμαι πάντα συγκεντρωμένη σε αυτό που θέλω να κάνω έτσι ώστε να μπορώ να ανταποκρίνομαι στις υποχρεώσεις μου με επιμονή και αποτελεσματικότητα. Άλλωστε καθημερινά όλοι ενεργούμε πολιτικά. Ο καλός πολιτικός βρίσκεται στον σωστό επαγγελματία και το αντίστροφο. Με δεδομένο ότι οι πολιτικοί πρέπει να διαχειρίζονται και να λύνουν καθημερινά προβλήματα σίγουρα απαιτούνται ικανότητες οι οποίες αναπτύσσονται κυρίαρχα στο ελεύθερο επάγγελμα.
Κλείνοντας αυτή την συνέντευξη πως θα περιέγραφες τον εαυτό σου με τρείς λέξεις ;
Μαχητική , Ειλικρινή και Δίκαιη!!!