Στους ιερούς πρόποδες του Παρνασσού, εκεί όπου άλλοτε αντηχούσε η φωνή του Απόλλωνα και της Πυθίας, ένα αρχαίο όργανο αναβίωσε με τρόπο σχεδόν τελετουργικό: η αρχαία ελληνική επτάχορδη λύρα ακούστηκε ξανά στους Δελφούς, στο πλαίσιο του φεστιβάλ Λάλον Ύδωρ, κλείνοντας με αυτόν τον ξεχωριστό τρόπο τον δεύτερο χρόνο λειτουργίας του Πρώτου Επίσημου Προγράμματος Διδασκαλίας της Αρχαίας Ελληνικής Λύρας του Κ.Ε.ΔΙ.ΒΙ.Μ. του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης.
Η βραδιά, που συγκίνησε όσους παρευρέθηκαν, πραγματοποιήθηκε στον ιδιαίτερο και συμβολικά φορτισμένο χώρο του Σπιτιού του Άγγελου Σικελιανού στους Δελφούς, εκεί όπου ο ποιητής οραματίστηκε μια νέα Δελφική Αναγέννηση – μια αναγέννηση που, έστω και για μια νύχτα, πήρε μορφή και ήχο.
Η εκδήλωση αποτέλεσε το αποκορύφωμα ενός πρωτοποριακού εκπαιδευτικού εγχειρήματος που ξεκίνησε με στόχο να ανασυστήσει όχι μόνο τη μουσική τεχνική αλλά και το πνεύμα της αρχαιοελληνικής λύρας. Μετά από 1600 χρόνια σιωπής, η λύρα δεν είναι πλέον απλώς ένα μουσειακό αντικείμενο ή μια εικόνα σε αγγεία, αλλά ένα ζωντανό εργαλείο καλλιτεχνικής έκφρασης και πολιτισμικής μνήμης.
Στην τελική συναυλία του εργαστηρίου, συμμετείχαν τόσο οι εκπαιδευτές όσο και οι εκπαιδευόμενοι του προγράμματος, οι οποίοι είναι από όλον τον κόσμο, Ιαπωνία, Ινδία, Αμερική…. Ο διακεκριμένος λυριστής και μουσικολόγος Νίκος Ξανθούλης, με την αρχαία λύρα και τη βάρβιτο, η Ευαγγελία Κοψαλίδου στην αρχαία λύρα και η Σοφία Καρακούτα στο τραγούδι, καθοδήγησαν με εμπειρία και σεβασμό μια ομάδα σπουδαστών σε μια μουσική εμπειρία που έμοιαζε με κατάβαση σε μια αρχαία τελετή.
Τα έργα που παρουσιάστηκαν περιλάμβαναν αυθεντικές συνθέσεις για λύρα, καθώς και πρωτότυπες λυρωδίες εμπνευσμένες από την αρχαία ελληνική ποίηση και την πνευματικότητα του τόπου. Ο ήχος της λύρας – διαυγής, γήινος και ουράνιος ταυτόχρονα – αντήχησε στον Ομφαλό της Γης με μια καθαρότητα που φάνηκε να γεφυρώνει αιώνες σιωπής.
Το φεστιβάλ Λάλων Ύδωρ, που τιμά τον λόγο, τη μουσική και την πνευματικότητα, βρήκε στο πρόγραμμα αυτό έναν ιδανικό συνοδοιπόρο. Η αναβίωση της αρχαίας λύρας δεν είναι απλώς μια μουσική πράξη· είναι μια πράξη πολιτισμικής επανένωσης με τις ρίζες μας.
Σε μια εποχή που η επαφή με το αρχαίο μοιάζει συχνά αποσπασματική ή επιφανειακή, τέτοιες πρωτοβουλίες αποδεικνύουν ότι η ελληνική πολιτιστική κληρονομιά μπορεί να γίνει παρόν και όχι μόνο παρελθόν. Και όταν η λύρα αντηχεί ξανά στους Δελφούς, μέσα στο Σπίτι του Σικελιανού, είναι σαν να ψιθυρίζει ο ίδιος ο Απόλλωνας.
